Nu ik dit schrijf is het dinsdag. De afgelopen dagen helaas geen gelegenheid gehad om hier tijd en aandacht aan te besteden.Op zaterdag heb ik nog melding gemaakt dat de 2 auto’s en 1 van de motoren in de garage stonden om gerepareerd of geprepareerd te worden.
Zaterdagavond laat waren de auto’s voor zover mogelijk klaar. Voor en achter extra vering aangebracht, achter staan de auto’s een klein 15 centimeter hoger, voor ongeveer 10 cm.
Helaas is het niet gelukt om de 4-wielaandrijving van 1 van de auto’s te repareren, dus wij vervolgen de reis met 2 wielaandrijving. De motor, de Yamaha Tenere, hebben wij zondagmorgen opgehaald en hij deed het weer.
Op zondagmorgen zijn wij tegen 8 uur met de gehele groep vertrokken voor een echte woestijnetappe. De eerste 100 km ging goed, maar daarna veranderde het een en ander. De Yamaha Tenere gaf helaas weer de geest. Ruim 2 uur stilgestaan in de woestijn en heel veel ondersteuning gehad van de andere teams om deze motor weer aan de gang te krijgen, maar helaas is dit niet gelukt. Goede raad is duur en er kwamen allerlei ideeën op tafel hoe dit definitief op te lossen : aansteken, terug naar Zagora en de motor laten repatriëren door de ANWB of onze reis op een andere wijze vervolgen. Omdat de motor weer uitgevoerd moet worden en het feit dat de gehele groep bij elkaar wilde blijven is besloten om de motor op het dak van een van de auto’s van de medechallengers te vervoeren. Bij het laden van deze motor werd helaas de voorruit ingedrukt van deze auto. Tape er op geplakt en toen konden wij onze reis vervolgen met ongeveer 3 uur vertraging.
Wat hebben wij en onze auto’s moeten ploeteren om door het zand te komen, regelmatig werden wij verrast door stukken fes-fes en hierdoor heeft iedereen wel een of enkele keren vastgezeten. Met alleen achterwielaandrijving viel het zeker niet mee, gas er op houden en vooral niet stilstaan. Je had het gevoel dat je over ijs reed.
Op het laatste stuk begon een van de Terracans nog kuren te krijgen. Je kon geen gas meer geven, na wat gedoe en deskundige hulp van andere teams, werd duidelijk wat er loos was. Indien de temperatuur dreigt op te lopen dan schakelt het elektronische systeem de auto uit om te voorkomen dat deze heet loopt.
Uiteindelijk kwamen wij rond half 11 op de plaats van bestemming, dus zijn wij 15 uur onderweg geweest. Douchen, eten en naar bed. De dag zat er weer op en er komen nog een paar zware dagen.
Overigens groeit ons respect voor de groep motorrijders, waaronder Maarten Lunenburg, die 2 jaar geleden de gehele Challenge op de motor gedaan hebben. Dat moet heftig geweest zijn: petje af.
Wordt vervolgd en groeten van Team X
hoi team x . als ik weer lees waar jullie zijn dan weet ik hoe zwaar het is , maar dat als jullie in banjul aan komen de victorie des te groter !!!! is . het is een kwestie van door bijten , tot nu toe gaan jullie als een speer ; gr maarten