Op donderdagmorgen hebben alle Challenge deelnemers zich om 6 uur verzameld bij camping Mousafier verzameld om als groep de grens naar Mauritanië over te steken. De afstand tot de grens was ongeveer 150 km en deze hebben wij dus in konvooi gedaan. Dit laatste stuk Marokko is saai qua omgeving, hier is bijna niets te zien en er wonen ook nagenoeg geen mensen. Stenen en zand, dat was het dan.
Net voor de grens nog een korte briefing van wat je vooral niet moet doen aan de grens. De uitgaande grens van Marokkaanse grens verliep redelijk vlekkeloos, zeker in relatie tot de binnenkomst van Marokko. De formaliteiten met de uitvoer van de auto’s was nog wel het meeste gedoe, maar alles verliep redelijk vlekkeloos. Het enigste wat dit kostte was tijd.
Van de Marokkaanse grens naar de grens va Mauritanië is een stuk niemandsland. Het is een grote klerezooi: afval, autowrakken, e.d.. Er is geen weg en overal staan er borden va let op mijnenveld. Gelukkig werden wij al begeleid door een 4-tal gidsen die ons door Mauritanië zouden loodsen. Aan de grens weer de nodige papieren en een douane die van alles wilde: je kunt ze zelfs blij maken met vochtig toiletpapier, pennen e.d.. Overigens was deze dag was een feestdag voor de islam, dus wij moesten voor 3 uur de grens van Maurentanie over zijn, anders kom je aan een gesloten poort. De voorbereidingen voor dit feest werden al getroffen toen wij daar stonden te wachten: enkele douaniers waren maar vast begonnen aan het slachten van een geit, direct achter de grenspost.
Nadat wij de grens gepasseerd waren was het wachten op de gendarmerie. De dagen dat wij in Mauritanië zijn krijgen wij continue begeleiding van deze heren. Aller vriendelijke manschappen die zorgen voor onze veiligheid, gelukkig bewapend met Kalasjnikovs, zeg maar de Russische versie van de ons bekende Uzi’s en allemaal geladen.
Na de passage van de grens zijn wij naar een camping in Nouadibou. Een plaatsje net over de grens. En hier ben je in eerste instantie met stomheid gelagen van de armoede en de ellende die je ziet. Triest dat mensen zo moeten leven. Er wordt ook gewaarschuwd om niet alleen de straat op te gaan en in de directe omgeving van de camping (een straal van een paar honderd meter) gaat het nog wel, maar daarna is het zeker niet meer veilig.
Door al dat wachten en gedoe schiet de dag niet op en uiteindelijk waren wij rond een uur of 7 geïnstalleerd op de camping, weer een dag voorbij en toch maar 250 km afgelegd.
Helaas was er geen internet of mobiel telefoonverkeer mogelijk op deze camping, dus deze berichtgeving heeft even op zich laten wachten.
hoi team x .lekker bij de chinees wezen eten . morgen eten en voor al drinken ( water ) in slaan .voor de dagen in de woestijn ; ploegen mannen !! gr maarten